Jeszcze kilka/kilkanaście lat temu mało który specjalista fizjoterapii, terapii manualnej, osteopatii i innych profesji medycznych brał pod uwagę w swojej praktyce czynniki psychogenne, jeśli nawet to najczęściej sprowadzało się to do ogólnego pojęcia stresu czy traum. Jest to zdecydowanie zbyt ogólne stwierdzenie, to tak jakby postawić diagnozę ,,ból”. Tak jak w przypadku zaburzeń mechanicznych analizuje się problem poprzez dokładny wywiad, testy kliniczne, badania dodatkowe i inne, tak samo w przypadku komponenty psychosomatycznej powinno to wyglądać. Powstaje pytanie, jak i czy można testować poziom stresu, dojść do źródła traumy ulokowanej głęboko w tkance, czy ciało i mózg poradziły sobie z określonymi psychogennymi stresorami z życia pacjenta czy nie. Szkolenie to ma na celu przedstawienie z praktycznej strony pracy z różnymi rodzajami stresu, jego objawami w ciele pacjenta i sposobami uwolnienia/leczenia.
Podejście osteopatyczne do leczenia zaburzeń psychosomatycznych i ,,uwalniania stresu z ciała” znacznie się różni od podejścia psychologicznego. W modelu przedstawianym na szkoleniu w wywiadzie nie pyta się na początku wywiadu o zdarzenia traumatyczne/przewlekły stres itp. aby nie sugerować się tymi informacjami. Na początku stara się odczytać informacje z ciała pacjenta, z jego postawy, napięcia struktur mięśniowo-powięziowych taśm głębokich, aktywności istotnych splotów nerwowych, równowagi autonomicznego układu nerwowego ,,współczulny-przywspółczulny”, specjalnych testów tkankowych, kończąc na pracy czaszkowej, z której można ,,wyczytać” najwięcej szczegółów.
Dopiero po całej analizie przechodzi się do zadawania pytań pacjentowi odnośnie specyficznego typu stresu/ traumy, z określonego przedziału czasowego (na podstawie analizy wcześniejszych informacji z ciała określamy z dokładnością do 2-3 lat okres sytuacji, która doprowadziła do zmian w tkankach, np. mamy odczyt z tkanek, że pierwotny czynnik stresogenny wystąpił między 35-37 lat wcześniej, był ostrym, silnym bodźcem, związanym z traumą, prawdopodobnie w najbliższej rodzinie, mogła być to śmierć lub poważny uszczerbek na zdrowiu). Jest to bardzo istotne, ponieważ nie ,,przegrzebujemy” całego życia pacjenta w celu poszukiwania traum, ponieważ mózg i organizm pacjenta mógł sobie doskonale poradzić z 90% z nich a pytaniami i wnikaniem w to możemy tylko niepotrzebnie odświeżyć ogromną ilość negatywnych wspomnień. Dlatego staramy się dokładnie określić o jaką sytuację chodziło i tylko o nią pytać i tylko z nią pracować, ponieważ czujemy, że tkanka ,,trzyma” ją przez wiele lat i nasz organizm nie jest w stanie sobie z nią poradzić.
Po dojściu do źródła pierwotnego zaburzenia pracujemy z tkanką/tkankami nad jej ,,uwolnieniem” a pacjent jest informowany co powinien robić, jak zmienić niewłaściwe wzorce reakcji i nanieść nowe na ,,wyzerowaną” stresogennie strukturę. Reakcje ciała podczas pracy z głęboką traumą są różne i nie należy się ich bać, może to być płacz, ogromna potliwość ciała, szczególnie tzw. ,,potliwość współczulna”, uczucie słabości, nudności, drżenia neurogenne ( występują u około 40-50% pacjentów przy głębokiej pracy na czaszce i mózgu, jest to efekt podobny jak przy innych terapiach uwalniających napięcia stresogenne, z tą różnicą, że nie działamy ogólnie na całe ciało lecz uwalniamy konkretną strukturę a ciało odreagowuje poprzez drżenie- jest to mechanizm znany bardzo dobrze w świecie zwierząt). Po przejściu przez tą fazę następuje uwalnianie a odczucia pacjenta przechodzą w zdecydowanie bardziej przyjemne, czuje się lekki, jest mu przyjemnie ciepło, dolegliwości znikają a on sam robi się senny. Organizm po takiej sesji potrzebuje czasu na przetworzenie wszystkich zmian a terapeuta po czasie ocenia zmiany w organizmie pacjenta.
Absolwent studiów magisterskich i doktoranckich na kierunku fizjoterapia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie....
3000zł
cena za całość szkolenia (I+II moduł)
edycja XIII:
FizjoSystem-Szkolenia
ul. Wita Stwosza 32/1
02-661, Warszawa
